Supernica, het beste ontbijt ooit!

Bonjour a todos

We zullen beginnen met het slechte nieuws, dit is de laatste blog met foto´s (en de eennalaatste van de reis).
In het geboorteland van Ruben, Nicaragua, begonnen we onze zoektocht naar geluk in San Juan del Sur, een toeristisch plaatsje en een van de beste surfspots in het land. Hier deden we onze eerste surfpogingen... 

 De eerste ´surfstapjes´ van Koen.

Het surfparadijs, playa Maderas.

Vervolgens reisden we door naar isla Ometepe, een eiland in het grootste zoetwatermeer van Centraal Amerika bestaande uit twee vulkanen die verbonden zijn door een dunne landstrook. Hier verbleven we op een ecologische boerderij voor enkele dagen en beklommen we het kratermeer van de kleinste (inactieve) vulkaan Maderas.

Land in zicht!

Volcan Concepción (op isla Ometepe).

Weet waar je heen moet als hij dan toch uitbarst...

Na Ometepe zetten we koers naar Granada, een van de mooiste koloniale steden van het land en met het lekkerste ontbijt ooit. Vanuit Granada gingen we naar Laguna de Apoyo, een groot kratermeer met een prettige temperatuur en amper muggen, woehoew!

Koloniaal Granada.

De Guardabarranco, nationale vogel van Nicaragua.

Omdat we zo graag zonsondergangen posten, nu eens een zonsopkomst!
(En ja dat was vroeg! En ja dit is Laguna de Apoyo.)

Omdat León en Granada politiek gezien nogal verschilden en beiden hoofdstad wilden worden, werd Managua het. Een tot dan toe vrij nietszeggend vissersdorpje. Vanuit Managua deden we enkele uitstapjes, onder andere naar vulkaan Masaya. Een actieve vulkaan die continu zwaveldampen uitstoot en daarmee een van de grootste natuurlijke vervuilers ter wereld is.

Wie had ooitgedacht dat een hoofdstad er zo groen uit kon zien?

Let ook op het hoogste gebouw van de stad...

Met David bij Laguna de Apoyo.

Welkom bij de poorten van de hel, de altijd zwavelbrakende vulkaan Masaya.

En rondom de vulkaan de hellebeesten (Koen meegerekend), gieren.

Om nog wat terug in de tijd te gaan, gingen we op zoek naar de geboorteplaats van Ruben, Juigalpa. Hier ontmoeten we enkele kennissen, waaronder de dokter en de hulp. Ook bezochten we de dierentuin, met (nog altijd) schrijnend kleine kooien, je kon de ocelots zelfs aaien.

Oei, bijna het handje afgebeten door de leeuw.

In het ouderlijk huis.

Vanuit Juigalpa gingen we verder op avontuur, de Rio San Juan af met de boot om het afgelegen San Juan del Norte te bereiken. Hier bleek niet bijzonder veel te doen, maar de bootreis was prachtig (en vreselijk vermoeiend), maar wel slangenhalsvogels en alligators gezien, jammer genoeg geen foto´s meer.

Lang leve het regenseizoen.

We zijn er bijna... na 12 uur bankzitten.

En waar we begonnen met San Juan del Sur, eindigen we met San Juan del Norte. We zijn inmiddels in Estelí en binnen 3 weken via Honduras, Guatemala en Mexico op weg naar huis. Overigens is het ontbreken van meer foto´s, voor degenen die het is ontgaan, geheel te danken aan dieven die onze camera´s ontvreemden, hierdoor op de laatste blog geen foto´s, maar we zullen voor een spetterend alternatief zorgen (we denken serieus over goed googlen).

Adios, ciao en bonsoir,

Rubain y Kowen